De Date

Op een dag had ik besloten om me in een date te storten.
Omdat ik een begenadigd schrijver was, was een onbekend avontuur natuurlijk koren op mijn molen.

De realiteit bleek anders want van het storten in kwam helemaal niets. Er reageerde gewoon niemand. Hoe ik het ook probeerde, er kwam never nooit een reactie.
En toen was daar ineens contact met Vanessa. Haar woorden waren zoet. Haar uiterlijk zondig mooi. En ik kreeg zelfs een foto toegestuurd  zonder dat ik daar om gevraagd had.

Op een vrijdagmiddag spraken wij af.
Ik zag haar direct zitten, toen ik het restaurant binnen kwam lopen. Ze zat stralend, gaaf en blond helemaal alleen aan een tafeltje te zijn.
Ze keek me recht aan toen ik binnen kwam lopen.
“Pierre ?”, vroeg ze al van verre. En dat terwijl ik mijn omtrekkende beweging om de lege tafels half op weg naar haar tafel nog lang niet kunnen voltooien.
Van dichtbij bleek ze nog mooier als op de intieme webfoto.

Toen echter ik wilde gaan zitten bleken er allerlei onbekende voorwerpen onder tafel liggen die een soepele zitbeweging voorkwamen. Voorwerpen met scherpe hoeken en onverwachte poten stonden op plekken waar er geen konden staan. Het afhangende tafellaken voorkwam ieder mogelijk inzicht in wat er zich onder deze tafel kon bevinden en hoe dit dan ook gelijk aan te pakken was. Daar kwam nog bij dat ik ook nog Vanessa's benen moest zien te vermijden. Die waren daar namelijk ook nog ergens.
Net toen het tafeltje voor de tweede maal vervaarlijk overhelde en ik wel onder het tafellaken moest gaan analyseren, greep Vanessa kordaat met een stralende glimlach in, hield het geheel in evenwicht, schoof mijn stoel naar voren zodat ik kon zien waar ik ging zitten en begeleidde met haar arm ook nog eens mijn daarop volgende zitbeweging.

“Zo dat is gelukt!”, becommentarieerde Vanessa het geheel vriendelijk, terwijl ze het door mij verfrommelde tafelkleed ook nog eens op zijn plaats trok.
“Kan gebeuren” , voegde ze nog toe, terwijl ze schuin en afkeurend naar een tafelpoot keek.
"Dat heet modern", schamperde ze.
“Ik weet niet wat er allemaal onder die tafel ligt maarre...”, mompelde ik.
Ik keek even schichtig onder het tafelkleed zonder echt te kijken. “In ieder geval  liggen er dingen die er niet thuis horen," opperde ik

Vanessa stond charmant op. “Ik ben Vanessa dus”. Ze stond op, klopte haar rok recht en stak haar hand uit, terwijl haar lichaam lichtjes naar me toe en van me af golfde uit een soort beleefdheid.
Ik stond half van mijn stoel op, ervoor zorgend dat ik mijn voeten in ieder geval niet verplaatste.
“Pierre”, zei ik onnodig terwijl ik haar slanke vingers als warm water in mijn hand voelde vloeien.

Voor mij zat een prachtig blond meisje met een door de natuurlijke zon gebruinde huid, een decolleté dat een man slechts een keer in zijn leven mag aanschouwen en een rij tanden met een kleur wit waar zelfs een orca jaloers op zou worden.

“Wel een beetje raar he om elkaar via het internet te leren kennen?”, probeerde ik.
“Vind je?”, antwoordde ze ogenblikkelijk.  Ik vind het allemaal best heel normaal hoor,”  zei ze. “Zo gaat het toch nu?

Iedereen chat en date via het internet”, kwebbelde ze vrolijk verder. “Al mijn vriendinnen doen het ook hoor. Je hoeft je helemaal niet te schamen. We zijn allebei nu gewoon toe aan de volgende fase en dat is de sexfase”, zei ze zonder schroom.”Daarom ontmoeten we elkaar nu”.
“Oja?”, zei ik verbaast. “O ja!” herstelde ik snel.
“Ik houd heel erg van sex”, ging Vanessa onverstoorbaar verder. “ Jij niet dan?”, zei ze uitdagend lachend.
Ik greep naar de menukaart.
"Wat zullen we nemen", zei ik, terwijl ik hardop de gerechten begon voor te lezen.
“Ik neem een witte wijn!”, zei ze enthousiast. "En de tongrolletjes gevuld met zalm in witte wijnsaus".
“God jij houdt van witte wijn zeg....", klonk het onhandig. Ik moest haar nu wel aankijken. Ik was al te lang in de menukaart verborgen geweest.
Haar vragende ogen keken en keken.

"Nou ja, ik hou best ook wel van sex hoor......"
“Nou dan”, zei ze stralend. “Dan hoeven we toch niet veel te praten. We kunnen tijdens de sex praten. We kunnen schreeuwsex doen, of vouwsex. Leuk en lekker”!

“Weet je wat ook leuk is”, begon ze weer.
“Gordijnensex. Je hangt eerst overal....”
“Vanessa”, onderbrak ik.
“Jaaaa?”.
“Je was toch kapster geweest, schreef je. Knipte je ook wel eens mensen kaal?” Ik probeerde het onderwerp snel te veranderen.
“Soms. Kaalknippen is best wel sexy hoor”, zei ze na een korte pauze. “Zo'n kale kop kan je niet...”
“Heb je ook wel eens een Chinees geknipt.?
“Chinezen?, vroeg ze verbaast. “Haar van een Chinees is net een gordijntje....”

“Heb je een momentje Vanessa? Ik moet echt even weg.  Toilet weet je wel...
Vanessa keek me teleurgesteld aan...
"Je blijft toch niet te lang weg toch?" Je hebt nu toch al niet genoeg van me he...?, pruilde ze.

En toen zat ik op het toilet. En ineens was er weer ruimte om me heen. En ineens zag ik weer dingen, die werkelijk echt waren. En ik hoorde een vogelgeluid buiten het wc raam.
Mijn oog viel op een halfopen ruitje hoog in de wc muur. Ik aarzelde geen moment. Ik  klom op de WC bril, waarna ik het venstertje met mijn armen verder open duwde. Via de stortbak klom ik door het ruitje.
Dat ging eerst makkelijk maar toen kwam ik erachter dat er over de afmetingen van het ruitje nagedacht was. Mijn hoofd en schouders konden erdoor, maar verder kwam ik niet. Ik zat muurvast.
Met een paar woeste trappende bewegingen probeerde ik mijn lichaam alsnog door het gat te duwen.
“Gaat het?”, riep iemand ineens vanaf de straat. “Heb je hulp nodig?”.
“Personeel”, riep ik benauwd terug.
“We zijn aan het uitproberen of niet betalende klanten misschien zo nog weg kunnen komen. We hebben er verdomd veel last van de laatste tijd”.
“Nou, succes dan nog”, riep hij terug.
“Bedankt!”, bracht ik nog net uit.
“Ziet er naar uit dat we dief-proof zijn”, schreeuwde ik toch nog vanaf mijn ongelukkige positie op twee meter vijftig hoog, uit de muur hangend.  “Gaat goedkomen”!, riep ik met mijn laatste krachten. Ik stak mijn duim omhoog. Dat was het allerlaatste waartoe ik nog in staat was. Daarna zakte in een diepe apathie. Ik hing als een leeggelopen ballon uit het wc raampje.
Ik zag de voorbijganger langzaam kleiner worden. Hij draaide zich nog eenmaal om en stak uit de verte goedkeurend zijn duim op. Ik kon niets meer terug doen.
Daar hing ik nou als een verlepte tulp met weer een illusie minder. Mijn lot uit de loterij bleek een ongeldig nummer te hebben. Kwam ik trouwens uberhaupt ooit nog wel aan schrijven toe, schoot het door mijn hoofd?

“Wat is er met jou gebeurd”, vroeg Vanessa toen ik weer aan tafel ging zitten.
“Je shirt is gescheurd .....en je hebt bloed aan je handen ......en je gezicht ook! En je schouder oohh...Ze slaakte een hoog gilletje.
Haar mond viel langzaam open.
Ik was duizelig en moest langzaam en behoedzaam gaan zitten. Ik kon echter niet voorkomen dat ik met mijn scheenbeen hard tegen metaal aanstootte.
Vanessa stabiliseerde de tafel net op tijd. De twee glazen met inhoud waren haar volgende target. Ze greep ze allebei met twee handen tegelijk vast voordat die in de diepte zouden storten.

“O, ik heb de chef even geholpen met een niet-betalende klant die door het toiletraam weg wilde kruipen”, zei ik terwijl ik over mijn scheenbeen wreef en me minder duizelig voelde. “Ik ben hem achterna gegaan, maar hij kwam gelukkig niet ver”. Ik probeerde het bloed wat weg te werken met een servetje.
“Tjonge, de chef was je zeker wel ontzettend dankbaar”, zei Vanessa vol bewondering terwijl ze me verliefd aankeek.

Ik zag door een scheur in mijn shirt dat ik ook op buikhoogte bloedde. Vanessa zag waarnaar ik keek. "Ohhh nog een wond".
“Dat is geen probleem hoor”, zei ik terwijl ik een nieuw servetje pakte en er de wond mee bedekte.
“Goh, dat je niet schrikt van al dat bloed, Pierre! Ik heb nog nooit iemand zoals jij ontmoet en ik heb al veel mannen ontmoet hoor!” , zei Vanessa.
Ik probeerde de lange wond dicht te duwen maar hij ontvouwde zich weer net zo snel. Het bloed gutste eruit.

“Misschien kunnen we slachtoffersex doen”, lachtte Vanessa uitdagend. "Met echt bloed".
Ik keek haar mistroostig aan.
“Was een grapje hoor, Pierre. Niet boos worden alsjeblieft”, zei Vanessa nu met zachte stem.
"Je gaat toch nog wel met me mee straks, toch? Je vindt me toch niet vervelend?"
Er kwam een traan op haar wang, die ze gelijk charmant wegveegde.
Toen realiseerde ik me ineens dat ik al mijn intelligentie en al ervaring moest gaan gebruiken om me uit deze situatie te gaan bevrijden. Dit was Ground Zero, no joke.
"Waar blijven mijn tongrolletjes nou,"  zei ze terwijl ze gemaakt boos om zich heen keek.  "Haha, anders maak ik ze zelf wel hoor, die tongrolletjes". Vanessa begon onmiddellijk heel sexy met haar tong te rollen en hem langs haar lippen te strijken. Ik keek langdurig gefascineerd  toe hoe ze haar tond af-en weer oprolde. Een levende roze lap vlees. En terwijl ze dat deed keek ze me met verlangende ogen aan.
“Weet je waar ik van hou?”, ze ik tegen Vanessa, zonder haar antwoord af te wachten.  “Rooksex"
“Dat doe je in een oud bouwvallig gebouw”.
Vanessa keek me aan met een mengeling van interesse en ongeloof..
“Spannend” zei ze nadat ze me een poosje nadenkend had aangekeken en dat gaf mij weer de gelegenheid gaf om mijn wonden te verzorgen.

“Waarom drink je je wijn niet op?” vroeg Vanessa.
In een teug dronk ik het glas leeg. Het onderste beetje liet ik op de wond lopen.
“Om te ontsmetten”, zei ik tegen een verbaasde Vanessa. Ik voelde dat mijn plan begon te werken.
“Doet dat geen pijn?”, vroeg Vanessa met een mengeling van medelijden en bewondering. Ze keek aandachtig naar wat ik aan het doen was.
“Zeker. Heel veel pijn".
“Zal ik er dan een kusje op geven”, zei ze liefdevol.
“Straks, de wijn moet eerst even intrekken”, zei ik bars. Zullen we trouwens ergens anders heengaan”, vroeg ik. “Mijn wijn is op”.
“Ja leuk”, antwoordde Vanessa. "Rooksex". Ze stond direct op.
“Waar gaan we het doen?”, vroeg ze geheimzinnig glimlachend  terwijl ze haar tasje razendsnel onder tafel wegviste. “Weet jij dan een slooppand dichtbij?”, hijgde ze.

“Ik zou maar eens wat aan die rare tafels doen als ik jullie was”, zei ik verontwaardigd tegen de ober terwijl ik Vanessa liet afrekenen. “Het lijkt wel een militaire stormbaan waar je geblinddoekt over heen moet. Waar komen die tafels vandaan? Beieren zeker?”
De ober keek naar mijn wonden en Vanessa keek onderzoekend naar de ober wellicht of hij ook nog een rol in het komend spel kon spelen.
Ik trok mijn broekspijp omhoog om nog meer wonden te laten zien aan de ober.
"Andere tafels zijn echt geen overbodige luze hoor."
“Ohhh”, kwam er uit Vanessa's mond. "Nog een".
“Het spijt me voor u meneer”, zei de ober. "Ik wil niet vervelend zijn meneer maar ....heeft u dan onder tafel gezeten? U heeft ook wonden op uw buik zo te zien?
“Ja ja ja. Laat maar. Gaat u nu maar langs Ikea!".
“Er zit ook nog een scheur achter in uw broek meneer”, zei de ober terwijl hij ons gedienstig een beetje naliep.
Vanessa pakte direct mijn hand toen we buitenkwamen en wilde beginnen met me te kussen “Au, Au” riep ik heel hard.
“Oh sorry sorry lief schatje van me. Al die wonden ook. Moet ik je verzorgen?”

Vanessa keek me schuin aan. Mijn schreeuw had haar even op afstand gezet.
“Misschien moeten we eerst even naaktzwemmen Pierre”, begon ze weer. “Dan raak je dat bloed kwijt en dan zie je mij gelijk naakt. Ik ben overal net zo bruin als in mijn gezicht", lachtte ze. Haar witte tanden blonken fel in het buitenlicht.
“Ik zon gratis iedere week onder de zonnebank van mijn therapeut”.

Tegemoetkomende voetgangers keken me aan met een mengeling van verbazing en bewondering, De tegenstelling tussen mijn gehavende uiterlijk en de Pamela Anderson die naast mij liep lokten felle reacties uit. We lieten een spoor van verwarde mensen achter ons.
Via telepathie en met lege ogen probeerde ik de passanten tevergeefs een logische verklaring door te seinen.

“Hoezo was je in therapie. Wat had je dan?,” vroeg ik.
Vanessa keek me even angstig aan.
“Ik had problemen met sex, maar die zijn nu helemaal voorbij hoor”, antwoordde ze snel.
“Ik viel op de verkeerde mannen aan, weet je.”
"Wat? Dat snap ik even niet", zei ik ruw. Viel je mannen aan of viel je op verkeerde mannen? Wat is het nou?"
"Niet boos worden hoor Pierre. Je laat me toch niet alleen he?. Ik hou namelijk heel veel van je."
"Gewoon", vervolgde ze, toen ik daar niet op inging. "Ik viel op de verkeerde mannen aan. Dat zei mijn therapeut. Logisch toch?"
Vanessa pakte mijn hand weer.
“Au”, riep ik keihard..
“Ik geef er wel een kusje op”, zei ze en ze voegde daad bij woord en kuste mijn hand.
Toen ik daar niet afwijzend op reageerde was dat het startsein voor Vanessa om me hevig te gaan tongzoenen.
“Straks, straks,” wist ik uit te brengen op de momenten als ik weer even lucht kon happen.
“Niet........nu”, riep ik nog.
“Au”, schreeuwde ik. Dat hielp.

“Ik heb een tijdje sexsessies gehad met de therapeut. Ik moest een uur met een pop in bed liggen. Geen sex hoor, de pop deed niets. Daarna met de therapeut".

Vanessa gebaarde hevig met haar handen om zichzelf over het popverhaal te verontschuldigen.
“Daarna was het goed en wist ik dat ik altijd op verkeerde mannen aanviel”. Vanessa slaakte een zucht.
“En nu heb ik jou gevonden! Vind je me niet aantrekkelijk?”
Een auto toeterde en Vanessa keek stoer namens ons tweeën terug.
“En nu heb ik jou”, herhaaldeVanessa. “Een man die geen mietje is, mensen helpt en trouw is.
Wat wil een vrouw nog meer!”, lachtte ze met stralende ogen.

“Laten we hier naar binnen gaan”, riep Vanessa ineens. Dit is een slooppand.
“Au”, schreeuwde ik, maar het werkte niet. Ze keek me in plaats daarvan gebiologeert aan.

“He een hoer”, riep een allochtoon vanuit een groepje mensen, wijzend op Vanessa.
“He he, een beetje rustig jij he”, riep ik terug. “Ik heb al eens in de gevangenis gezeten dus ik ben niet bang om er nog eens in te komen”, zei ik strijdlustig.
“Dit is dus wel even mijn vriendin, dus afblijven. Van mij”, verduidelijkte ik nog verder voor het geval dat zijn Nederlands ontoereikend was. Ik wees met mijn vinger ook nog nadrukkelijk naar Vanessa. “Van mij”, sprak ik langzaam en duidelijk uit zodat een liplezer het ook zou begrijpen..
Vanessa keek me aan zoals een roofdier naar een prooi kijkt.
“Kom we gaan”, zei ik tegen Vanessa terwijl we ons uit het joelende groepje medelanders losmaakten.
“25 Euro”, klonk er nog op de achtergrond.
Ik hoopte dat Vanessa het niet gehoord had.  Ik vond de prijs trouwens aan de lage kant.

“Hier”, zei Vanessa terwijl ze naar een zijdeur wees. “Hier in dit slooppand wilde ik je mee naar binnen nemen voor de rooksex.”
We stonden voor een groot grijs kerkgebouw.
Vanessa lachtte geheimzinnig.
Ik keek wanhopig om me heen maar zag alleen maar op afstand druk gesticulerende medelanders.

In de kerk zaten enkele kerkgangers vroom te bidden. Sommige zaten geknield terwijl anderen weer gewoon rechtop stonden.
Er was duidelijk een mis aan de gang. Een priester met een kazuifel keek vanaf het altaar verstoord in onze richting.
Toen Vanessa dat zag begon ze te giechelen. “Kom op, we gaan ook eerst bidden! Bidden voor de sex, da's sexy!”, zei ze.
Boos rukte ik me los. “He, ik ben niet maf hoor”. Dit was de limit.
Langzaam begon ik de kerk uit te lopen, ervan overtuigd dat ik ieder moment weer bij mijn arm zou worden gepakt door Vanessa.
Maar toen ik na een flink stuk gelopen te hebben stiekum omkeek zat Vanessa nog steeds in de kerkbank afwisselend te bidden en dan weer te giechelen.
Dit was mijn kans, bedacht ik me. Ik begon direct flink snelheid te maken, voor zover men snelheid in een stille kerk met een gladde vloer kon maken. Maar toen ik met een zucht van verlichting de buitendeur van de kerk opende werd het me direct duidelijk dat ik de deur niet naar de buitenwereld had geopent maar een deur naar de pastorie.
“U bent.......?”, vroeg een priester die vanachter een houten keukentafel half van zijn stoel omhoog kwam.
“Een passant die de verkeerde deur heeft geopend”, antwoordde ik terwijl ik bliksemsnel naar binnen kwam en de deur zorgvuldig achter me sloot.
“Ik ben op de vlucht voor het kwaad”, zei ik tegen de priester.
“Neemt u toch even plaats aan de tafel, vreemdeling. Wij hebben hier net een maaltijd genuttigd. Er is nog wat over, en zeker niet alleen restjes”, glimlachte de priester vriendelijk.
“Het kwaad moet je onder ogen zien, dan verdwijnt het vanzelf “, zei hij plechtig. Vluchten is meestal geen oplossing.”
“Ach, u bent ook nog gewond...? Zuster.....”
Voorzichtig ging ik aan een enorme ruwhouten tafel zitten.
“Ik ben heus niet op zoek naar de eeuwigheid hoor als u dat soms denkt........Dat komt later wel als ik genoeg heb van de Aardse spelletjes."
De zuster kwam al snel met een verbanddoos aanzetten.
“Een eeuwigheid op Aarde moeten verblijven  is pas een hel”, vervolgde ik. “Ik heb wel een idee hoe die andere eeuwigheid er uit ziet, maar daar hoort in ieder geval geen vrouw bij, dat is de levensles die ik net geleerd heb."
"No woman, no cry", zei de priester begripvol. "Of het moet er zo een zijn".
Een zuster keek me liefdevol vanonder haar religieuze hoofdscherm aan en depte met een scherp ruikend middeltje de open wonden die aan de oppervlakte van mijn lichaam te zien waren.
“Doet het pijn....?”, vroeg de zuster.
“Natuurlijk doet het leven op Aarde pijn beet de priester de zuster onverwacht kwaad toe. Dat hoef je niet aan hem te vragen. Hij heeft net een van de grootste waarheden gebezigd die de mens kent. Zolang we een lichaam hebben, hebben we pijn”.
“Maar ik bedoelde....”, begon de zuster.
“Ze bedoelt...”, verbeterde ik haar.
“Ik bedoel..” verbeterde ze mij weer.
“Ik weet wat ze bedoelt...” zei de priester tegen mij terwijl hij de zuster negeerde. “U bent geen gewone vreemdeling”, zei de priester. “ Ik wil het gesprek niet op onnodige futiliteiten laten strandden en zolang bent u niet bij ons om ons met uw waarheden te verblijden”.

Op dat moment werd de deur van de pastorie echter opengegooid en stapte Vanessa naar binnen.
Haar decolleté danste op en neer.
“O, hier ben je!”, bracht ze met een omfloerste stem uit. Ze keek even om zich heen om de nieuwe setting waarin ik nu was goed in zich op te nemen. Ze keek de priester even doordringend aan.
“Ben je nou ook al met een priester aan het praten? Kun je dat ook al”?, sprak ze ineens weer vol bewondering. Ze veegde met een snelle beweging haar tranen weg die nog op haar wang glinsterden.
“Begrijp je zo'n religieuze man echt?”, vroeg ze ongelovig.
“Heb je hem soms gevraagd hoe hij over sex denkt?”, voegde ze toe.
“Ik moet helaas weer gaan”, zei ik tegen de priester. “Ik ben de situatie niet helemaal meester meer , vrees ik.”
Ik stond snel op, pakte in het voorbijgaan nog een stuk brood van de houten tafel en en vond ook nog de tijd om een paar plakken kaas mee te nemen want ik wist niet hoe lang het nog zou duren voordat ik Vanessa weer afgeschud had.
Ik gaf de priester een hand en de zuster een knipoog. Daarna greep ik de hand van Vanessa vast en nam haar mee.
“Het ga u goed”, riep de priester me nog na. “Ja”, hoorde ik ook de hoge stem van de zuster nog doorklinken. “Het ga u goed”.
“Ik begrijp heel goed waarom u zo snel weer gaat”, schreeuwde de priester daar nog weer overheen.
"No woman. no cry".
In het schip van de kerk probeerde ik geen lawaai te maken om de kerkgangers niet verder op te schrikken in hun vrome bezigheden maar de hakken van Vanessa maakten geluiden naast me die zeker ook op D Day op Omaha Beach te horen waren geweest.
De kerkgangers volgden iedere stap van Vanessa met hun ogen. Zelfs de voorganger was stil gevallen, de hostie nog in zijn hand.

Toen we buiten gekomen waren merkte ik dat het gesprek met de priester me goed had gedaan en daarom besloot ik Vanessa eens de waarheid te gaan vertellen.
Ik schraapte mijn keel.
“Vanessa”, zo begon ik. “Je bent een ontzettend mooie vrouw en je hebt verdomd mooie borsten...” Het regende buiten hard  en Vanessa's blonde haar zakte langzaam in grijze slierten over haar gezicht.  Haar blauwe ogen werden verdrietig en niet alleen van de regen.
“Pierre ik weet wat je gaat zeggen”, zei ze.
Vanessa wachtte geen verder respons meer af en beende weg.
“Ik ga terug naar therapie”, huilde ze. "Weer op de verkeerde man aangevallen"! En weg was ze, de hoek van de kerk om.
Ze was duidelijk verdwenen. Er was niets meer.
Het torenhoge kerkgebouw benam me ieder zicht op een horizon. Ik keek vertwijfeld om me heen.
“Vanessa”, hoorde ik mijn stem zachtjes roepen. Daarna harder. “Vanessa”, schreeuwde ik. “Waar ben je"?
Ik sprintte naar de hoek maar toen ik daar was ze daar ook al verdwenen.
Ik sprintte naar de volgende hoek van de kerk, maar daar was ze ook al niet te zien. Bij de derde hoek trof ik slechts de uitgaande kerkgangers aan die mij boos aankeken. Opnieuw sprintte ik naar een hoek en daar was ook al niets. Bij de vijfde hoek bedacht ik me dat ik die al een keer gehad had.
“Heeft u mijn vriendin gezien”, hijgde ik toen de kerkgangers het kerkgebouw aan het verlaten waren. “ Vanessa heet ze.”
Maar de kerkgangers zwegen en wendden walgend hun gezichten van me af. Daarna liepen ze in een nette rij stram verder terwijl ze mijn zonden overdachten.
“Ik heb de dominee gesproken”, riep ik ze nog achterna. “Priester bedoel ik”. Maar het baatte niet.

Ik keek wanhopig om me heen in die grote lege ruimte die we wereld noemen.  Ik zag helemaal niets behalve dan vele mij niet gunstig gezinde objecten. Overal waar ik keek was het nat en koud. Ook zou het zeker donker worden vanavond.
Ik keek ook diep naar de lucht en naar de hemel. Maar nee, ik wilde nog niet weg van hier. Ik wilde nog niet naar de hemel. Leuke rare spelletjes had je hier immers op deze wereld.
Waar komen we vandaan en waar gaan we heen? Ik wist dat wel maar daarom juist wilde ik nog even hier blijven.
De hemel boven mij was zeer wij, wist ik. Straks kwam ik op een wereld terecht waar slechts machines waren of een wereld waar het stikte van de dieren. Of een wereld met alleen maar superhoge bergen in het sterrenbeeld de boogschutter. Nee, nog even niet.
Langzaam maar zeker haalde ik mijn mobiele telefoon uit mijn jaszak en begon koortsachtig het mobiele nummer van Vanessa te zoeken.

Copyright:
Paul Rood
April 2011